Öğrendiğimde ilk olarak anne ve babama söylemek istedim. Aslında doktor henüz bir kese olduğunu ve içinde birşey olup olmadığını görmek için 2 hafta sonra tekrar bakmamız gerektiğini söylemişti ama ben o kadar bekleyemezdim.
Zaten bir terslik olsa da yine anlatacaktım. Şİmdi söylemekte bir sakınca yoktu.
Telefon ile söylersem yüz ifadelerini göremeyecektim. Bu sebeple gitmeye karar verdim. Öğrendiğim günün akşamı gitmeye karar verdik, Murat ile beraber. Sadece anne, baba ve abilerimize söyleyelim dedik; diğer sülale üyelerine 2 hafta sonra söyleyecektik. Anneannem bizdeydi ve bu haberi o duymadan annemlere söylemem gerekiyordu. Zorlu bir görev bizi bekliyordu. Abim bizdeydi. Onu aradım ve ona telefonda söyledim: "Abi ben bu sabah doktore gittim ve 4 haftalık hamileymişim" kendi söylediğim ilk kişi olmuştu. Çok sevindi; sesinden belliydi. Ay çok komik dedi :) Annemlere akşam gelip söyleyeceğim, sen de gitme bekle dedim. Aslında daha önceden düşündüğümde; hamile olduğumu söylemek için aklımda şöyle bir tablo oluşurdu. Bir yemek masasında yemek yerken, "size bir haberimiz var: ben hamileyim!" demek ve arkasından tebrikleri kabul etmek... Ama hem ortam buna müsait değildi hem de bunu söylemek, düşünüldüğü kadar kolay birşey değilmiş. Anneme mutfakta söyledim. Tebrik etti, ama daha çok şok olmuştu. Ne yapacağını falan karıştırdı :) Babama söylediğimizde de farklı bir tepki ile karşılaşmadık. alışmaları için onlara da zaman gerekliydi :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder